نام کتاب : ترجمه قرآن نویسنده : گرمارودى، سيد على جلد : 1 صفحه : 416
12 و كاش گناهكاران را آنگاه كه نزد پروردگارشان سرافكندهاند مىديدى (كه مىگويند:) پروردگارا! ديديم و شنيديم اكنون بازمان گردان تا كارى شايسته كنيم كه ما (اكنون) يقين داريم. 13 و اگر مىخواستيم رهنمود هر كس را به او (به اجبار) ارزانى مىداشتيم اما (همه را مختار آفريديم كه راه خير يا شرّ را برگزينند و) اين گفته [1] من حقّ يافته است كه دوزخ را از پريان و آدميان همگى پر خواهم كرد. 14 پس، براى آنكه لقاى امروزتان را فراموش كرديد (عذاب را) بچشيد؛ ما (نيز) فراموشتان كردهايم و عذاب جاودان را براى آنچه مىكرديد بچشيد. 15 به آيات ما تنها كسانى ايمان دارند كه چون آنها را بديشان گوشزد كنند به سجده درمىافتند و پروردگارشان را با سپاس، پاك مىخوانند و گردنكشى نمىورزند. 16 از بسترها پهلو تهى مىكنند [2] (و براى نماز برمىخيزند) در حالى كه پروردگارشان را به بيم و اميد مىخوانند و از آنچه به آنان روزى كردهايم مىبخشند. 17 پس هيچ كس نمىداند چه روشنى چشمى براى آنان به پاداش كارهايى كه مىكردند نهفتهاند. 18 آيا آنكه مؤمن است همگون كسى است كه نافرمان است؟ (هرگز) برابر نيستند. 19 اما آنان كه ايمان آوردهاند و كارهاى شايسته كردهاند براى آنچه انجام مىدادند به پذيرايى، آنان را بوستانسراهاست. 20 و اما نافرمانان جايگاهشان آتش (دوزخ) است؛ هر بار كه مىخواهند از آن بيرون روند دوباره به آن بازگردانده مىشوند و به آنان مىگويند: عذاب آتشى را كه دروغ مىشمرديد، بچشيد. [1]. يا: فرمان. [2]. در اصل: پهلوهاشان از بسترها به يك سو مىشود (تجافى: به يك سو شدن- مصادر اللغة، ص 414) كه تقريبا پهلو تهى كردن است. در زبان فارسى «پهلو تهى كردن»: يعنى دورى كردن. ابن يمين مىگويد: آنكه پهلو تهى كند از كان صرّه سيم و زر كجا يابد؟
- فرهنگ بزرگ سخن، ج 2، ص 1461.
نام کتاب : ترجمه قرآن نویسنده : گرمارودى، سيد على جلد : 1 صفحه : 416