158 و اگر بميريد يا كشته شويد بىگمان نزد خداوند، گردتان مىآورند. 159 پس با بخشايشى از (سوى) خداوند با آنان نرمخويى ورزيدى و اگر درشتخويى سنگدل مىبودى از دورت مىپراكندند؛ پس آنان را ببخشاى و براى ايشان آمرزش بخواه و با آنها در كار، رايزنى كن و چون آهنگ (كارى) كردى به خداوند توكل كن كه خداوند توكل كنندگان (به خويش) را دوست مىدارد. 160 اگر خداوند ياريتان كند هيچ كس بر شما چيره نخواهد شد و اگر شما را واگذارد پس از او كيست كه ياريتان دهد؟ و مؤمنان بايد تنها بر خداوند توكل كنند. 161 هيچ پيامبرى را نسزد كه خيانت ورزد؛ و هر كس خيانت كند در رستخيز آنچه را خيانت ورزيده است، (با خود) خواهد آورد؛ آنگاه به هر كس (پاداش) هر چه كرده است تمام داده خواهد شد و بر آنان ستم نخواهد رفت. 162 آيا آن كس كه در پى خشنودى خداوند است با آن كس كه دچار خشم خداوند است و جايگاهش دوزخ، برابر است؟ و (اين) پايانه بد است. 163 آنان نزد خداوند (در) پايههايى (گوناگون) اند و خداوند به آنچه انجام مىدهند بيناست. 164 بىگمان خداوند بر مؤمنان منّت نهاد كه از خودشان فرستادهاى در ميان آنان برانگيخت كه آيات وى را بر آنان مىخواند و آنها را پاكيزه مىگرداند و به آنها كتاب و فرزانگى [1] مىآموزد و به راستى پيش از آن در گمراهى آشكارى بودند. 165 آيا چون گزندى [2] به شما رسيد كه دو چندان آن را (به دشمنان خود) رسانده بوديد (باز) مىگوييد اين (گزند) از كجا (آمد)؟ بگو: اين از سوى خود شماست؛ بىگمان خداوند بر هر كارى تواناست. [1]. به يادداشت شماره 1 در ص 37 رجوع فرماييد. [2]. مصيبت: در فارسى: بتياره (لغت فرس)، پتيار (معين)، گزند (بهروز)، سوك- فرهنگ واژهياب، ج 3، ذيل «مصيبت».