166 و آنچه بر شما در روز برخورد آن دو گروه (در احد) رسيد به اذن خداوند بود (تا مؤمنان را بيازمايد) و تا مؤمنان را (از غير آنان) معلوم بدارد. 167 و تا آنان را (نيز) كه دورويى كردند معلوم بدارد و (چون) به آنان گفته شد كه بياييد در راه خداوند پيكار يا دفاع كنيد گفتند: اگر مىدانستيم پيكارى در كار است از شما پيروى مىكرديم! اينان (در) همين روز به كفر نزديكتر بودند تا به ايمان؛ چيزى به زبان مىآورند كه در دل ندارند و خداوند به آنچه پنهان مىدارند آگاهتر است. 168 (همان) كسانى كه (خود از جنگ، پس) نشستند و درباره همگنان (شهيد) خويش گفتند: اگر (آنها هم) از ما پيروى مىكردند كشته نمىشدند؛ بگو: اگر راست مىگوييد مرگ را از خويش برانيد. 169 و كسانى را كه در راه خداوند كشته شدهاند مرده مپندار كه زندهاند، نزد پروردگارشان روزى مىبرند. 170 به آنچه خداوند با بخشش خويش به آنان داده است شادمانند و براى كسانى كه از پس آنها هنوز به آنان نپيوستهاند شاد مىشوند [1] كه آنها نه بيمى خواهند داشت و نه اندوهگين مىگردند. 171 به نعمتى از خداوند و بخششى (از وى) شاد مىشوند و اينكه خداوند پاداش مؤمنان را تباه نمىگرداند. 172 كسانى كه به (فراخوان) خداوند و پيامبر پس از آسيب ديدن پاسخ گفتند [2]، براى كسانى از آنان كه نيكى و پرهيزگارى ورزيدهاند پاداشى سترگ خواهد بود. 173 كسانى كه مردم به آنان گفتند: مردم در برابر شما همداستان شدهاند، از آنها پروا كنيد! اما بر ايمانشان افزود و گفتند: خداوند ما را بس و او كارسازى نيكوست. [1]. استبشار: شاد شدن- مصادر اللغة، ص 320. [2]. استجابت: پاسخ گفتن، پذيرفتن- فرهنگ تازى به پارسى، ص 26.