174 پس با نعمت و بخششى از خداوند بازگشتند؛ (هيچ) بدى به آنان نرسيد و در پى خشنودى خداوند بودند و خداوند داراى بخششى سترگ است. 175 جز اين نيست كه آن شيطان است كه دوستانش را مىترساند؛ از آنان نترسيد و اگر مؤمنيد از من بترسيد. 176 و آنان كه در كفر شتاب مىورزند، تو را اندوهناك نگردانند؛ آنها هرگز هيچ زيانى به خداوند نمىرسانند؛ خداوند مىخواهد [1] كه براى ايشان در جهان واپسين بهرهاى نگذارد و آنان را عذابى سترگ خواهد بود. 177 كسانى كه كفر را به بهاى ايمان خريدند هرگز زيانى به خداوند نمىرسانند و آنان را عذابى دردناك خواهد بود. 178 كافران هيچ مپندارند اينكه مهلتشان مىدهيم براى آنها نيكوست؛ جز اين نيست كه مهلتشان مىدهيم تا بر گناه بيفزايند و آنان را عذابى خوارساز خواهد بود. 179 خداوند بر آن نيست كه مؤمنان را به حالى كه شما بر آن هستيد رها سازد تا آنكه ناپاك را از پاك جدا كند؛ و (نيز) بر آن نيست كه شما را از نهان آگاه گرداند اما خداوند از فرستادگان خويش هر كه را بخواهد برمىگزيند؛ پس به خداوند و فرستادگانش ايمان آوريد و اگر ايمان آوريد و پرهيزگارى ورزيد پاداشى سترگ خواهيد داشت. 180 و آنان كه در آنچه خداوند به آنان از بخشش خود داده است تنگچشمى مىورزند گمان نبرند كه اين (كار) براى آنها نيك [2] است بلكه براى آنان بد است؛ به زودى در رستخيز آنچه تنگچشمى كردهاند چون طوقى گردنگيرشان مىگردد و ميراث آسمان و زمين از آن خداوند است و خداوند از آنچه مىكنيد آگاه است. [1]. اراده: خواستن، آهنگ- فرهنگ تازى به پارسى، ص 19. [2]. خير: نيكى، نكويى/ نيك، نيكو، نكو/ به، بهتر، بهين، بهينه- همان، ص 322.