15 و از زنان شما آنان كه زنا كنند چهار تن [1] از ميان خود بر آنان گواه گيريد و اگر گواهى دهند، آنها را در خانهها بازداريد تا مرگ، آنان را دريابد يا خداوند، راهى (ديگر) پيش پاى آنها بگذارد. 16 و از ميان شما آن دو تن (زن و مرد) را كه آن (زنا) را انجام مىدهند بيازاريد [2] و اگر توبه كنند و به راه آيند از ايشان دست باز داريد كه بىگمان خداوند توبهپذيرى بخشاينده است. 17 (پذيرش) توبه بر خداوند تنها براى آنان است كه از نادانى كار زشتى انجام مىدهند سپس زود توبه مىكنند پس، اين كسانند كه خداوند توبه آنها را مىپذيرد و خداوند دانايى فرزانه است. 18 و توبه آن كسان كه كارهاى زشت مىكنند تا هنگامى كه مرگ هر يك از ايشان فرا رسد، مىگويد: اكنون توبه كردم و نيز توبه آنان كه در كفر مىميرند پذيرفته نيست؛ براى آنها عذابى دردناك فراهم ساختهايم. 19 اى مؤمنان! بر شما حلال نيست كه از زنان بر خلاف ميل آنان (با نگه داشتن در نكاح خود) ميراث بريد و براى آنكه (با طلاق خلع) برخى از آنچه بديشان دادهايد باز بريد، با آنان سختگيرى نكنيد مگر آنكه به زشتكارى آشكارى دست يازيده باشند و با آنان شايسته [3] رفتار كنيد و اگر ايشان را نمىپسنديد (بدانيد) بسا چيزى را ناپسند مىداريد و خداوند در آن خيرى بسيار نهاده است. [1]. مرد مسلمان بالغ عادل. [2]. برخى از فقهاى اماميّه اين دو تن هر دو را مرد، مىدانند و «فآذوهما» را حدّ لواط. [3]. بالمعروف: معروف در لغت به معنى «شناخته شده» است. مؤلف الميزان ذيل همين آيه مىنويسند: «معروف» به كارى گفته مىشود كه در بين مردم مجهول نباشد و چون با «معاشرت» همراه گردد (- عاشروهنّ بالمعروف) يعنى با آنان به گونهاى كه مرسوم و معروف است، رفتار كنيد. بنده تقريبا همه جا معروف را شايسته ترجمه كردهام كه چكيده همين سخن است. در اين آيه نيز مىفرمايد: با هر زن بنا به عرف، شايسته شأن او، رفتار كنيد.