120- يهوديان و مسيحيان هرگز از تو خشنود نخواهند شد، مگر اينكه از آيين آنها پيروى كنى، بگو: هدايت [راستين]، هدايت خداست و اگر آگاهانه از هوسهاى آنان پيروى كنى، در برابر خدا هيچ كارساز و ياورى نخواهى داشت. 121- اهل كتاب كه كتابشان را آن گونه كه شايسته آن است [با توجه و دقت] مىخوانند، به قرآن [نيز] ايمان مىآورند؛ و آنان كه آن را انكار كنند، زيانكارند. 122- اى دودمان يعقوب، نعمت مرا كه بر شما ارزانى داشتهام و شما را [به موهبت توحيد] بر مردم [زمانه] برترى دادم، به خاطر آوريد. 123- بترسيد از روزى كه هيچ كس بلاگردان ديگرى نشود [1] و مجازاتش بازخريد نگردد [2] و هيچ شفاعتى سودمند نيفتد و آدميان [از هيچ سو] مورد يارى قرار نگيرند [3]. 124- [به ياد آر] وقتى كه ابراهيم را پروردگارش به امورى چند [مثل شكستن بتها [4]، قربانى فرزند [5]، فتنه آتش [6]، تجديد بناى كعبه [7] و اسكان خانوادهاش در سرزمين بىآب و علف مكه [8] مكلّف كرد و] در آزمون نهاد و او همه [مراحل] را به انجام رساند؛ [آن گاه خدا] فرمود: تو را [سرمشق و] پيشواى مردم قرار مىدهم؛ [ابراهيم] گفت: از دودمان من [چطور]؟ گفت: [اگر شايسته باشند، كه] پيمان من شامل ستمگران نخواهد شد [9]. 125- و [به يا دآر] زمانى را كه خانه [كعبه] را مرجع و حرمى امن براى مردم قرار داديم [10] و [مقرر كرديم] مقام ابراهيم [11] را نمازگاهى براى خويش انتخاب كنيد و به ابراهيم و اسماعيل سپرديم كه: خانه مرا براى طواف كنندگان و مجاوران و ركوع و سجود كنندگان پاكيزه گردانيد. 126- [به يا دآر] هنگامى كه ابراهيم گفت: پروردگارا، اين [سرزمين] را شهرى امن قرار ده و به مردمش هر كه را به خدا و روز واپسين باور دارد، از [انواع] ثمرات روزى ده؛ [خدايش اجابت كرد و] گفت: امّا هر كه انكار ورزد، [گر چه] تا حدى برخوردارش خواهم ساخت، نهايتاً به [تحمّل] عذاب آتش- كه بد سرانجامى است- ناگزيرش سازم. [1]- به آيه 15 اسراء (17) و نيمه اول آيه 18 فاطر (35) توجه فرماييد. [2]- به آيه 47 زمر (39) توجه فرماييد. [3]- به آيه 10 طارق (86) توجه فرماييد. [4]- به آيات 57- 60 انبياء (21) توجه فرماييد. [5]- به آيات 102- 107 صافات (37) توجه فرماييد. [6]- به آيات 68 و 69 انبياء (21) توجه فرماييد. [7]- به آيه 127 بقره (2) و زيرنويس آن توجه فرماييد [8]- به آيه 37 ابراهيم (14) توجه فرماييد. [9]- به آيه 113 صافات (37) توجه فرماييد. [10]- اجابت يكى از درخواستهاى ابراهيم (ع) است كه در آيه بعد و نيز آيه 35 ابراهيم (14) آمده است. [11]- منظور محلى است كه ابراهيم پس از اجابت دعايش نماز گذارد.