197- [موسم] حج ماههاى معينى است [1]؛ و هر كه در آن ماهها ملتزم حج شود، [بداند كه] آميزش جنسى و انحراف [از فرمان خدا] و مجادله در اثناى حج روا نيست، و هر كار خيرى كه انجام دهيد، خدا بر آن آگاهست؛ و [براى سفر آخرت] توشه برگيريد كه بهترين توشه [ها] تقواست. اى خردمندان! از من پروا كنيد. 198- گناهى بر شما نيست كه [ضمن سفر حج] در طلب [روزى و] بخشايش پروردگار خويش باشيد و هنگامى كه از عرفات كوچ كرديد، خدا را در مشعر الحرام ياد كنيد، به پاس آنكه شما را هدايت كرد؛ و بىترديد قبل از آن در زمره گمراهان بوديد. 199- آن گاه [همه با هم و] از طريقى كه انبوه مردم باز مىگردند [به سوى سرزمين منى] كوچ كنيد [و خود را از توده واحد مردم جدا نكنيد] و از خدا آمرزش بخواهيد، كه خدا آمرزگارى است مهربان. 200- چون مراسم [حج] را به پايان رسانديد- هم چنان كه [فضايل] پدران خويش را [به رسم جاهليت] ياد مىكرديد [و به مفاخر موهوم آنها مباهات مىكرديد]- خداى را [به عظمت و پاكى] ياد كنيد و حتى بيشتر؛ بعضى از مردم مىگويند كه: پروردگارا، در دنيا به ما عطا كن، و آنان در آخرت بهرهاى نخواهند داشت. 201- و بعضى [ديگر] از آنها مىگويند: پروردگارا، در دنيا و آخرت به ما نيكويى عطا كن و از عذاب آتش [دوزخ] نگاهدار. 202- آنها از دستاورد خويش بهرهاى دارند؛ و خدا سريع الحساب است. [1]- ماههاى شوال، ذى القعده و ده روز اول ماه ذى حجه.