برگزیده است. 2 سیدبن طاووس در کتاب الیقین چندین مورد با واسطه از او روایت کرده است. اثر وی الرساله الموضحه است. 3 به نظر می رسد وی همان ابوطالب مظفربن جعفربن مظفر علوی سمرقندی، استاد شیخ صدوق (م. 381ق) باشد.

پی نوشت ها

[1] ـ معجم المؤلفین 12 / 298. 2 ـ مستدرکات علم الرجال الحدیث 7 / 433. 3 ـ الذریعه 11 / 226.

دیگر منابع: اعیان الشیعه 10 / 129؛ طبقات اعلام الشیعه 1 / 317.

رضا جعفری نوقاب

مظفر ـ مصری

مظفر ـ مصری (م. 333ق)

ابوغانم مظفربن احمدبن حمدان مصری

رجال نویسان اهل سنّت، او را نحوی و عالم به قرائت معرفی کرده اند. 1 وی از بزرگان و دانشمندان علم قرائت در مصر بود و علم قرائت را از احمدبن عبداللّه بن هلال و موسی بن احمدبن مجاهد آموخت. ابوبکر محمدبن علی اذقوی و محمدبن خراسان صقلی علم قرائت را نزد وی فرا گرفتند. 2 او در سال 333 هجری از دنیا رفت. 3 اثر او اختلاف السبعه است. 4

پی نوشت ها

[1] ـ تاریخ الاسلام 25 / 95. 2 ـ غایه النهایه فی طبقات القراء 2 / 301. 3 ـ بغیه الوعاة 2 / 290. 4 ـ الاعلام 7 / 255.

دیگر منابع: معجم المؤلفین 12 / 297.

احسان آذرکمند

مظفری پنجدهی

مظفری پنجدهی (زنده در قرن 4ق)

مظفری پنجدهی مروی

وی از شاعران درجه دوم دربار سلطان محمود غزنوی (387 ـ 421ق) بود. 1 گفته اند او از استادان نام آور و فرزانه بود2 و اشعر شعرای مرو در عهد سامانی و غزنوی بود. اثر او دیوان شعر است. 3 از تاریخ درگذشت او اطلاعی در دست نیست؛ ولی ازآنجاکه از شاعران دربار سامانیان و غزنویان بوده، زندگی وی در سده چهارم بوده است.

پی نوشت ها

[1] ـ تاریخ نظم و نثر در ایران 1 / 35. 2 ـ مجمع الفصحا 1795. 3 ـ الذریعه 9 / 1062.

دیگر منابع: لباب الالباب 2 / 63؛ لغت نامه دهخدا 13 / 18620؛ فرهنگ سخنوران 549؛ لغت فرس (اسدی طوسی) 105 و 142.

ابراهیم اسفندیاری

معافی ـ جریری

معافی ـ جریری (305 ـ 390ق)

ابوالفرج معافی بن زکریابن یحیی جریری نهروانی، ملقب به ابن طرارا

او متولد سال 305 هجری و اهل نهروان، منطقه ای در بغداد بود. از ابوالقاسم بغوی، ابومحمدبن صاعد، ابوبکربن ابی داوود، ابوسعید عدوی، ابوحامد حضرمی، قاضی محاملی و محمدبن ابی الازهر روایت کرد. ابوالقاسم ازهری، قاضی ابوطیب طبری، احمدبن علی بن تَوّزی و محمدبن حسین جازری از وی روایت کرده اند. 1 ادبیات را نزد نفطویه و فقه را از ابن ابی الثّلج آموخت و از آنان نیز روایت کرد. 2 رجال نویسان اهل سنّت، وی را فقیهی شافعی، ادیب، شاعر، محدث ثقه، سرآمد دانشمندان هم دوره خود در لغت، نحو و معارف دیگر معرفی کرده و گفته اند روزگاری نیز در باب الطاق بغداد عهده دار سمت قضاوت بود. گفته شده وی با آن همه فضل و دانش، در وضع معیشتی نامطلوب و با تنگ دستی زندگی می کرد. در سال 390 هجری در نهروان از دنیا رفت. 3 آثار او عبارت اند از: الشافی فی مسمح الرجلین، الجلیس والانیس، 4 التفسیرالکبیر. 5

پی نوشت ها

[1] ـ تاریخ بغداد 13 / 230. 2 ـ معجم الادبا 19 / 151. 3 ـ تاریخ الاسلام 27 / 206. 4 ـ سیر اعلام النبلاء 16 / 544. 5 ـ معجم الادبا 19 / 151.

دیگر منابع: الکامل فی التاریخ 9 / 163؛ المنتظم 15 / 24؛ اللباب 3 / 337؛ العبر 3 / 47؛ البدایة والنهایه 11 / 328؛ نزهه الالباء 329 ـ 330؛ مرآه الجنان 2 / 42؛ النجوم الزاهره 4 / 20
[1] ـ 202؛ طبقات الحفاظ 400؛ بغیه الوعاه 2 / 293؛ وفیات الاعیان 5 / 221؛ شذرات الذهب 3 / 134؛ الانساب 2 / 52؛ غایه النهایه فی طبقات القراء 2 / 302؛ هدیه العارفین 2 / 464 ـ 465؛ طبقات المفسرین 2 / 233 ـ 226؛ طبقات الاصولیین 1 / 21
[1] ـ 212؛ انباه الرواة 3 / 296 ـ 297؛ تذکره الحفّاظ 3 / 1010 ـ 1012؛ دول الاسلام 1 / 236؛ معجم البلدان 5 / 327؛ الفهرست (الندیم) 169؛ کشف الظنون 1 / 593؛ الذریعه 4 / 256؛ تاریخ التراث العربی 2 / 230؛ الاعلام 7 / 260؛ معجم المؤلفین 12 / 302.

احسان آذرکمند