پی نوشت ها

1ـ اعلام الاسماعیلیه 589. 2 ـ وفیات الاعیان 5 / 415 ـ 416. 3ـ وفیات الاعیان 5 / 415 ـ 416؛ تاریخ الاسلام 26 / 316. 4 ـ معالم العلما 113. 5 ـ بحارالانوار 1 / 38. 6 ـ اعلام الاسماعیلیه 589 ـ 590. 7 ـ وفیات الاعیان 5 / 415 ـ 416. 8 ـ اعلام الاسماعیلیه 595. 9 ـ اعلام الاسماعیلیه 59
[1] ـ 593.

دیگر منابع: مرآه الجنان 2 / 285؛ طبقات المفسرین (داوودی) 2 / 346؛ لسان المیزان 6 / 167؛ امل الآمل 2 / 335؛ تنقیح المقال 3 / 273؛ جامع الرواة 2 / 295؛ روضات الجنات 8 / 147؛ الذریعه 8 / 197؛ هدیه العارفین 2 / 495؛ ریحانه الادب 7 / 73؛ ریاض العلماء 5 / 275؛ مجالس المؤمنین 1 / 538.

اسماعیل اسماعیلی

نفطویه

نفطویه ابراهیم ـ نفطویه

نوبختی ابراهیم ـ نوبختی

نوبختی اسماعیل ـ نوبختی

نوبختی حسن ـ نوبختی

نوبختی حسین ـ نوبختی

نوبختی علی ـ نوبختی

وأواء محمد ـ غسانی

وتد موسی ـ یحصبی

وکیع احمد ـ شجری

وکیع محمد ـ وکیع

ولید ـ بونی

ولید ـ بونی (حدود 240 ـ 310ق)

ابوالعباس ولیدبن ابان بن بونه بونی اصفهانی

محدث و مفسری ساکن اصفهان است که به جدش که او نیز اهل اصفهان بوده منسوب است. ابوالعباس برای آموختن دانش، سفرهای بسیاری انجام داد. در عراق، ری و اصفهان از دانش افرادی چون ابوحاتم محمدبن ادریس رازی، یحیی بن عبدک قزوینی، ابومسعود احمدبن فرات رازی، احمدبن عبدالجبار عطاردی، عباس بن محمد دوری و حسین بن علی بن مهران اصفهانی بهره برد. 1 سلیمان بن احمد طبرانی، 2 ابومحمدبن حیّان، احمدبن عبیداللّه بن محمود و محمدبن عبدالرحمان بن مخلد نیز راوی از اویند. 3 او نگارنده کتاب های التفسیر، المسند و الشیوخ است. 4 سرانجام وی پس از هفتاد
و اندی عمر5 در سال 310 هجری6 در اصفهان درگذشت. 7

پی نوشت ها

[1] ـ الانساب 1 / 416. 2 ـ المعجم الصغیر 2 / 124. 3 ـ ذکراخبار اصفهان 2 / 334 و 335. 4 ـ طبقات المحدثین باصبهان 4 / 217. 5 ـ سیر اعلام النبلاء 14 / 289. 6 ـ ذکراخبار اصفهان 2 / 334 7 ـ الانساب 1 / 416.

دیگر منابع: تاریخ الاسلام 23 / 291؛ تذکره الحفاظ 3 / 784؛ شذرات الذهب 2 / 261؛ طبقات علماءالحدیث 2 / 495؛ المشتبه فی الرجال 1 / 104؛ توضیح المشتبه 1 / 669؛ النجوم الزاهرة 3 / 206؛ طبقات الحفاظ 331؛ طبقات المفسرین (داوودی) 2 / 361؛ الاعلام 8 / 119؛ هدیه العارفین 2 / 500؛ معجم المؤلفین 13 / 169.

محمود هیئتی

ولید ـ طبیخی

ولید ـ طبیخی (م. 352ق)

ابوالعباس ولیدبن عیسی بن حارث بن سالم طبیخی أموی اندلسی

وی از موالی بنی امیه بود و چنان که ابن فرضی نوشته، توانایی ویژه ای در شعرشناسی و درک معانی اشعار داشت و در این زمینه صاحب نظر بود. طبیخی از مربیان باسابقه و پرآوازه بود و بدین سبب در دربار خلفا و پادشاهان شهرت یافته بود و به تربیت فرزندان آن ها اشتغال داشت. او انسانی پاک بود و از روایات نیز بی بهره نبود. 1 در منابع از شیوخ و استادان وی نام برده نشده؛ ولی سیوطی به نقل از زبیدی می نویسد ابوالعباس نزد استادی به نام ابوعبداللّه محمدبن اسماعیل شاگردی کرد و از آنجاکه برای استادش غذا می پخت، به طبیخی شهرت یافت. او افزون بر شعر، با ادبیات و لغت نیز آشنایی داشت. 2 وی سرانجام در سال 352 هجری از دنیا رفت3 و آثاری از خود باقی گذاشت که عبارت اند از: شرح اشعار ابوتمام طایی و شرح اشعار مسلم بن ولید که دو تن از شاعران برجسته سده سوم هجری بودند و این کتاب ها مورد استفاده بسیاری قرار گرفته است. 4

پی نوشت ها

[1] ـ تاریخ العلماء والرواة للعلم بالاندلس 2 / 159. 2 ـ بغیه الوعاة 2 / 318. 3 ـ تاریخ الاسلام 26 / 81. 4 ـ تاریخ العلماء والرواة للعلم بالاندلس 2 / 159.

دیگر منابع: الاعلام 8 / 122؛ معجم المؤلفین 13 / 172؛ تاریخ التراث العربی 2 / 4 / 89.

اسماعیل اسماعیلی